Łączenie sektorów energii wymaga spójnej komunikacji Wywiad z Martinem Müllerem z Phoenix Contact o braku standardów i patrzeniu poza horyzont świata magistral obiektowych.

Streszczenie

Od niesławnych wojen magistral obiektowych przez specyficzne protokoły Ethernet do prawdziwie ujednoliconej komunikacji opartej na globalnych standardach – brzmi to prawie zbyt dobrze, aby mogło być prawdziwe. Czy przy obecnych trendach może się to udać w perspektywie średnioterminowej? Z komunikacją, której jest wszystko jedno, do czego jest ostatecznie używana? Jeden kabel na wszystkie okazje? Martin Müller używa w tym kontekście terminu „sieci konwergentne”. W rozmowie z Thorstenem Sienkiem weteran Phoenix Contact od magistral obiektowych wyjaśnia, dlaczego są one tak ważne dla łączenia ze sobą całkowicie różnych sektorów.

Wywiad

Thorsten Sienk:
Interbus, Profibus, CANopen: pamiętam czasy, gdy istniały całe czasopisma branżowe pełne systemów magistral obiektowych. Na przełomie tysiącleci branża automatyki poświęciła chyba więcej czasu na rozwój modułów komunikacyjnych niż na rzeczywiste funkcje maszyn. Pamiętali oni początki magistral obiektowych, a także to, co później media opisywały jako wojnę magistral obiektowych. Po co ten cały wysiłek?

Martin Müller:
To, co później nazwaliśmy wojnami magistral obiektowych, tak naprawdę zaczęło się na początku lat 90. XX wieku. Potrzeba komunikacji między sterownikami a czujnikami i urządzeniami wykonawczymi w terenie zasadniczo wynikała z namacalnej niedogodności: równoległego okablowania czujników ze sterownikami maszyn i ogromnych wiązek kablowych. Rozwój magistral obiektowych obiecywał ogromne oszczędności i był dotowany przez państwo w ramach tak zwanego wspólnego projektu. Profibus był już wtedy wyspecjalizował się w tym, nad czym pracował Phoenix Contact i co później było ściśle powiązane z Siemensem.

Thorsten Sienk:
Z tego, co pamiętam, Phoenix Contact stał za Interbus.

Martin Müller:
Tak. Odnieśliśmy komercyjny sukces z Interbus S. S oznacza prędkość (speed). Był też wariant C, który wspólnie z firmami Intel i Digital Equipment opracowaliśmy jako „Communication”. Na samym początku istniał również Interbus P jako pochodna Profibus. Ostatecznie tylko Interbus S przyniósł Phoenix Contact komercyjny sukces.

Thorsten Sienk:
Bez zbytniego oglądania się za siebie. Dlaczego branża automatyki zdecydowała się później pogrzebać klasyczne magistrale obiektowe i zamiast nich zastosować Ethernet?

Martin Müller:
Główną zaletą Ethernetu była możliwość przesyłania większej ilości różnych informacji za pomocą jednego kabla. W przeszłości bywały to trzy kable komunikacyjne: klasyczna magistrala obiektowa, komunikacja dla techniki bezpieczeństwa funkcjonalnego i wreszcie Ethernet do łączenia w sieć inteligentnych podsystemów. Nikt już nie chciał prowadzić dwóch lub trzech kabli obok siebie. Był to początek dla systemów takich jak CC-Link, Ethercat, Powerlink, Sercos3, a także Profinet.

Thorsten Sienk:
Jednak za każdą nazwą kryje się producent automatyki, który promuje swój system. Czy nie byłoby mądrzej wykorzystać doświadczenie zdobyte podczas współistnienia magistrali obiektowych, aby w końcu skutecznie zapobiec mnożeniu się protokołów? Koledzy z prasy branżowej już wtedy przewidywali drugą wojnę magistral obiektowych. Indywidualne dozbrajanie zamiast wspólnego porozumienia: czy branża niczego się nie nauczyła?

Martin Müller:
Jeśli spojrzymy wstecz na czasy sprzed klasycznych magistral obiektowych, zobaczymy, że konkurencja między różnymi systemami w tamtym czasie opierała się na prostym fakcie, że nie było ustandaryzowanej komunikacji. Pojawiła się zatem potrzeba, by coś opracować. Miało to zapewnić odróżnienie się od konkurentów rynkowych. Twoje pytanie byłoby uzasadnione najpóźniej od wprowadzenia Ethernetu czasu rzeczywistego – wiemy przy tym doskonale, że bieżąca działalność firm zależy od różnych systemów komunikacji. Dotyczy to zarówno magistral obiektowych, jak i rozszerzonych protokołów Ethernet.