Sectorkoppeling vereist end-to-end communicatie Een interview met Martin Müller van Phoenix Contact over het gebrek aan standaarden en verder kijken dan de horizon van de veldbuswereld.

In het kort

Van de beruchte veldbusoorlogen via specifieke Ethernet protocollen naar echt gestandaardiseerde communicatie op basis van wereldwijde standaarden – het klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Kan het op de middellange termijn echt wat worden met de huidige ontwikkelingen? Met communicatie die geen onderscheid meer maakt tussen waar het uiteindelijk voor gebruikt wordt? Dus één kabel voor alle toepassingen? Martin Müller gebruikt hiervoor de term 'convergente netwerken'. In een interview met Thorsten Sienk legt de Phoenix Contact-veteraan voor veldbussen en co. uit waarom deze zo belangrijk zijn voor het koppelen van zeer verschillende sectoren.

Interview

Thorsten Sienk:
INTERBUS, PROFIBUS, CANopen: ik kan me tijden herinneren dat er hele vakbladen vol stonden met veldbussystemen. Rond de eeuwwisseling had de automatiseringsbranche het gevoel dat ze meer tijd besteedde aan de ontwikkeling van communicatiemodules dan aan de eigenlijke machinefuncties. Ze maakten het begin van veldbussen mee en ook wat later in de media bekend werd als de veldbusoorlog. Waarom al deze moeite?

Martin Müller:
Wat we later de veldbusoorlogen noemden, kwam pas echt op gang in het begin van de jaren negentig. De behoefte aan communicatie tussen besturingen en de sensoren en actoren in het veld is in wezen voortgekomen uit een tastbare bron van leed: de parallelle bedrading van sensoren met machinebesturingen en reusachtige kabelbomen. De ontwikkeling van veldbussen beloofde enorme besparingen en werd gesubsidieerd door de overheid in een zogenaamd gezamenlijk project. Op dat moment was PROFIBUS al gespecificeerd, waarbij Phoenix Contact betrokken was en dat later nauw verbonden werd met Siemens.

Thorsten Sienk:
*In mijn herinnering stond Phoenix Contact echter voor INTERBUS

Martin Müller:
Ja. We waren commercieel succesvol met INTERBUS S. S staat voor snelheid. Er was ook een variant C, die we als 'Communication' samen met Intel en Digital Equipment ontwikkelden. In het begin was er ook nog INTERBUS P als een aftakking van PROFIBUS. Uiteindelijk was alleen de INTERBUS S commercieel succesvol voor Phoenix Contact.

Thorsten Sienk:
Zonder al te veel achterom te kijken. Waarom heeft de automatiseringsbranche later besloten om afscheid te nemen van de klassieke veldbussen en in plaats daarvan Ethernet te gebruiken?

Martin Müller:
Het voordeel van Ethernet was vooral de mogelijkheid om meer verschillende informatie met één kabel te verzenden. In het verleden konden dit drie kabels voor de communicatie zijn: klassieke veldbus, communicatie voor veiligheidstechniek en tot slot Ethernet voor de netwerkkoppeling van intelligente subsystemen. Niemand wilde nog twee of drie kabels naast elkaar gebruiken. Dit was het begin van systemen zoals CC-Link, Ethercat, Powerlink, Sercos3 en ook PROFINET.

Thorsten Sienk:
Maar ook hier schuilt er achter elke naam een automatiseringsfabrikant die het systeem aanstuurt. Zou het niet slimmer zijn geweest om de ervaring die is opgedaan met het naast elkaar bestaan van veldbussen te gebruiken om eindelijk effectief een wildgroei aan protocollen te voorkomen? Collega's van de vakpers voorspelden toen al een tweede veldbusoorlog. Individuele bewapening in plaats van een gemeenschappelijk pact: heeft de branche niets geleerd?

Martin Müller:
Als ik terugkijk naar de tijd vóór de klassieke veldbussen, was de concurrentie tussen de verschillende systemen in die tijd gebaseerd op het simpele feit dat er geen gestandaardiseerde communicatie was. Er was dus behoefte om iets te ontwikkelen. Dit resulteert in differentiatie van concurrenten op de markt. Uw vraag is uiteindelijk gerechtvaardigd door de introductie van realtime Ethernet – wetende dat de lopende zaken afhankelijk zijn van de verschillende communicatiesystemen voor de bedrijven. Dit geldt zowel voor de veldbussen als voor de verder ontwikkelde Ethernet-protocollen.